Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΛΕΞΗΣ "ΝΕΡΟ"
Η προέλευση της λέξης νερό προέρχεται από τους νερουλάδες της Κωνσταντινούπολης που όταν το πουλούσαν, το διαλαλούσαν ως νεαρόν ύδωρ. Σιγά - σιγά η λέξη ύδωρ επαλείφθηκε κι έμεινε το νεαρόν και αργότερα το νεαρόν κατέληξε να είναι νερό…
ΥΔΡΟΒΙΕΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ
1. πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό
2. βάζω το νερό στ' αυλάκι
3. σαν τα κρύα τα νερά
4. βάζω νερό στο κρασί μου
5. το αίμα νερό δεν γίνεται
6. μια τρύπα στο νερό
7. βρίσκομαι έξω από τα νερά μου
8. τον φέρνω με τα νερά μου
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ...
Ο Σταγονόπουλος
Μια φορά και δυο καιρούς ζούσε ο Σταγονόπουλος. Ο ένας καιρός ήταν χειμωνιάτικος κι ο άλλος καλοκαιρινός. Στο χειμωνιάτικο καιρό ο Σταγονόπουλος ζούσε στη ζέστη της Γης. Στον καλοκαιρινό καιρό ζούσε στην παγωνιά του ουρανού.
Για να παραμείνουν υγιή όλα τα ζωντανά πρέπει να συνεργαστούν όλοι οι κάτοικοι της Γης και να αρχίσουν να σέβονται το περιβάλλον πριν να είναι πολύ αργά και για τους ίδιους!
Γεωργιάδης Πελοπίδας
Κόνιας Κυριάκος
Κρουσανιωτάκης Γιώργος Στ΄1
Η Μικρή Σταγόνα ταξιδεύει στη γη
Στη Γη όλα της φάνηκαν υπέροχα. Όταν έφτασε είδε μπροστά της την απέραντη θάλασσα. Ήταν πολύ ενθουσιασμένη και αποφάσισε να πάει κοντά. Δυστυχώς όμως αυτό που αντίκρισε δεν της άρεσε καθόλου. Η θάλασσα ήταν γεμάτη πετρέλαιο και σκουπίδια. Ήθελε να πάει πιο κοντά και καθώς πλησίασε, έπεσε στο νερό. Τα ρούχα της γέμισαν ακαθαρσίες και απόκτησαν ένα κατάμαυρο χρώμα. Ήταν τόσο λυπημένη και απεγνωσμένη που άρχισε να κλαίει. Στο τέλος όμως κατάλαβε πως το κλάμα δε βοηθούσε σε τίποτα και έπρεπε να σκουπιστεί και να βρει ένα τόπο όπου θα έμενε το βράδυ.
Βγήκε λοιπόν από τη θάλασσα και καθώς προχωρούσε αντίκρισε ένα πάρκο όπου έπαιζαν μικρά παιδιά. Προς στιγμή χάρηκε και αποφάσισε να πάει στο πάρκο. Όταν έφτασε όμως ο ενθουσιασμός της δεν ήταν ο ίδιος όπως στην αρχή. Προς μεγάλη της απογοήτευση το πάρκο ήταν σε χειρότερη κατάσταση από τη θάλασσα. Ήταν γεμάτο σκουπίδια. Παντού υπήρχαν τενεκεδάκια αναψυκτικών, πλαστικές σακούλες και γυάλινες μπουκάλες. Όταν τα είδε όλα αυτά η Μικρή Σταγόνα δεν πίστευε στα μάτια της. Νόμιζε πως αφού στον ουρανό όπου ζούσε ήταν τόσο καθαρά έτσι θα ήταν και στη Γη. Δεν πίστευε πως υπήρχαν τόσα πολλά σκουπίδια που ρύπαιναν το περιβάλλον.
Αποφάσισε λοιπόν να φύγει από το πάρκο για να βρει κάπου καλύτερα να μείνει. Η νύχτα όμως είχε ήδη πέσει και η Μικρή Σταγόνα άρχισε να φοβάται. Έτσι κρύφτηκε κάτω από μια πέτρα μέχρι το πρωί. Ξύπνησε και πήρε το δρόμο για να συνεχίσει το ταξίδι της.
Ξαφνικά βλέπει μπροστά της ένα μικρό χωριουδάκι. Υπήρχαν σπιτάκια χτισμένα με πέτρα, μια πλατεία στη μέση του χωριού όπου έπαιζαν τα παιδιά σχοινάκι και διάφορα άλλα παιχνίδια, ενώ οι μεγαλύτεροι κουβέντιαζαν. Στο χωριό ήταν όλα υπέροχα. Επιτέλους βρήκε ένα τόπο που ήταν καθαρός. Πουθενά δεν υπήρχαν σκουπίδια και κανείς δε σπατάλησε το νερό. Αποφάσισε λοιπόν να μιλήσει στους ανθρώπους αυτούς που ήταν βέβαιη πως θα την καταλάβαιναν και να τους πείσει να συνεργαστούν για να βοηθήσουν στην προστασία του περιβάλλοντος.
Όλοι συμφώνησαν μαζί της και έτσι η Μικρή Σταγόνα φώναξε και τους φίλους της από τον ουρανό για να τη βοηθήσουν. Τελικά όλοι μαζί κατάφεραν να σταματήσουν τη ρύπανση του περιβάλλοντος!
Καρλεττίδης Νικόλας – Στ΄1
ΕΘΙΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ
Δευτέρα του Κατακλυσμού
Τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος ή του κατακλυσμού, όπως συνηθίζουμε να την λέμε οι άνθρωποι καταβρέχονται με διάφορους τρόπους. Είτε χρησιμοποιώντας νεροπίστολα, είτε με κουβάδες, είτε πηγαίνοντας στις παραλίες για μπάνιο. Τα παιδιά επίσης παίζουν με τις νερόφουσκες. Τις γεμίζουν νερό και τις ρίχνουν το ένα στο άλλο.
Αυτό το έθιμο ξεκίνησε για να θυμόμαστε τη μέρα που ο Θεός έβρεξε τόσο πολύ, που η γη καλύφθηκε με νερό. Συνηθίζουμε αυτή τη μέρα να πηγαίνουμε στη θάλασσα (αν είναι καλή η μέρα) και να κάνουμε το πρώτο μας μπάνιο. Αν όμως δεν είναι καλός ο καιρός, βρέχουμε ο ένας τον άλλο με νεροπίστολα ή νερόφουσκες.
Η γιορτή του κατακλυσμού, από τα παλιά χρόνια, είναι από τις πιο όμορφες λαϊκές γιορτές. Χιλιάδες λαού χαίρονται στις παραλιακές πόλεις: τη θάλασσα με τα πλοία και τις βαρκούλες της, με τραγούδια και διαγωνισμούς. Η διήμερη γιορτή του κατακλυσμού …την Κυριακή της Πεντηκοστής και τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος.
Οι βρύσες στα χωριά
Στα παλιά τα χρόνια δεν υπήρχε νερό μέσα στα σπίτια. Το νερό το έβρισκαν οι άνθρωποι στην πλατεία του χωριού, όπου υπήρχαν εκεί δύο με τρεις βρύσες, όπου οι κάτοικοι και κυρίως οι κοπέλες έπαιρναν τις στάμνες και τις γέμιζαν και μετέφεραν το νερό στο σπίτι. Το χρησιμοποιούσαν για να πίνουν, να μαγειρεύουν, να πλένονται και για διάφορες άλλες ανάγκες. Συνήθως οι κοπέλες, εκεί στις βρύσες, μιλούσαν και αστειεύονταν μέχρι να γεμίσουν τις στάμνες τους.
Το τάισμα της βρύσης
Στα χωριά της Κεντρικής Ελλάδας γίνεται το έθιμο με το τάισμα της βρύσης, σε κάποια την παραμονή των Χριστουγέννων και σε άλλα την παραμονή ή και τη μέρα της Πρωτοχρονιάς. Αδειάζονται όλα τα δοχεία που περιέχουν νερό στο σπίτι και μια από τις γυναίκες του σπιτιού, συνήθως η πιο νεαρή, πηγαίνει να φέρει νερό από την πιο κοντινή βρύση. Στο δρόμο, τόσο πηγαίνοντας όσο και γυρνώντας από τη βρύση, πρέπει να μείνει αμίλητη. Αυτός είναι και ο λόγος που το νερό αυτό ονομάζεται αμίλητο. Εκτός από τη στάμνα, η γυναίκα που θα φέρει το νερό έχει μαζί της διάφορα φαγώσιμα (μέλι, βούτυρο, τυρί κ.ά.) τα οποία θα αφήσει στη βρύση (θα την ταΐσει) πριν γεμίσει τη στάμνα της με νερό. Η κοπέλα εύχεται όπως τρέχει το νερό να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι της και όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι γλυκιά να είναι και η ζωή τους. Ακολούθως πηγαίνει πίσω στο σπίτι και αφού πιουν το αμίλητο νερό όλα τα μέλη της οικογένειας, ραντίζεται με αυτό το σπίτι, για το καλό, για να εξασφαλίσει υγεία και ευτυχία.
Από τη Δ΄ τάξη
